گزارش بازدید از روستای میلگه باباخان و سخنرانی درباره جغرافیای تاریخی منطقه

9 آبان 1404
ارسال توسط history-admin

در تاریخ پنجشنبه 8 آبان 1404 – ساعت 10 الی 11، جناب آقای ولی فولادی منصوری مسئول انجمن ایرانی تاریخ شعبه اسلام آباد غرب و پژوهشگر تاریخ محلی، در روستای میلگه باباخان راجع به جغرافیای تاریخی منطقه میلگه شهرستان اسلام آباد غرب با حضور اعضای شورای مرکزی انجمن ایرانی تاریخ مرکز استان کرمانشاه به سخنرانی پرداختند.

ایشان ضمن خوش آمدگویی به اعضای شورای مرکزی، به معرفی جغرافیای تاریخی منطقه پرداخت و گفت: میلگه منطقه‌ای کوهستانی واقع در ۴۵ کیلومتری جنوب اسلام آباد غرب و نقطه اوج و بلندی منطقه و یک نقطه ییلاقی است که از روستای تنگ ترازگ تا میلگه باباخان، محل «آتشکده» به طول ۱۵ کیلومتر و تا کولسه حدود ۸ کیلومتر است که از شمال به کوه و روستای کوکاو، از غرب به ترازگ و باسکله درانبار، از جنوب به کوه ملنجه و انتهای دهستان گواور یعنی قسمتی از باسکله و طایفه بالا منصوری به عبارتی هشت روستای چیکان علیا و از شرق که انتهای جاده آسفالته است به روستای کولسه که مردمان طایفه قوچه ای و تعلق به ایل خالدی کلهر هستند محدود می‌شود که شامل ۶ روستا و در اسناد ثبت احوال بنام کلی «میلگه» ثبت شده است که عبارتند از: روستای میلگه باباخان که محل «آتشکده» است.

از لحاظ طایفه‌ای بنام تیره «کوسوار» معروف هستند که با سایر مردم این تیره در روستای کیخسروی یک ریشه دارند و بقیه روستاهای ۵ گانه بنام «میلکه سیف‌الله»، «میلگه غلام»، «میلگه پرنا»، «میلگه علی جان» و «میلگه ترازگ عبدالله» می‌باشند. از نظر تعلق به طایفه «کلاه دراز» و قسمتی هم بیگ ‌زاده محسوب و هر شش روستا و تیره‌ها قسمتی از «ایل سیاه سیاه» کلهر هستند. ایل «سیاه سیاه» به عبارت همین تیره‌ها و روستاها و ۱۸ روستای تابع اسلام آباد غرب و ۲۲ روستای چله گیلان‌غرب با مردم «سیاه سیاه» صحنه، خالصه، سنجابی، زهاب، آبدانان، سیمره و شهرها و روستاهای مختلف در عراق در مجموع ایل سیاه سیاه کلهر تابع «بزرگ ایل کلهر» را تشکیل می‌دهند که با جمعیتی بیش از ۵۵ هزار نفر در مقایسه با «ایل سنجابی» جغرافیا و جمعیت زیادتری را در بر می‌گیرد.

وی سپس ضمن برشمردن موقعیت جغرافیایی «آتشکده میلگه» به سوابق این چهارطاقی اشاره کرد و گفت آنچه از مطالعات و بررسی‌ها برآمده: این چهارطاقی که امروزه بخشی از بنای آن برجای مانده متعلق به دوره ساسانیان است که به مانند سایر آتشکده‌ها و خاصه پلنگرد و شیان در حومه اسلام آبادغرب از مصالح لاشه سنگ و ملات گچ ساخته شده است و داخل آن پایه‌ها و سکوهایی برای قرار دادن آتشدان و تعدادی پایه سنگی و گچی مشاهده می‌شود که برای عبادت و میل شناسایی برای مسیرهای ایلی و جهت‌یابی‌هایی سیاسی و جغرافیایی به کار برده شده و معلوم نیست که در آن زمان چه طوایف و مردمانی در این نقطه ییلاقی سکونت داشته‌اند. به نظر می‌رسد که در آن زمان کل این منطقه جنگل بوده و اما امروزه با استقرار مردم بخش‌هایی از آن به کشاورزی تبدیل شده است.